در آستانه ی در

شبی طولانی که من و تو خانه ایم و تنها...

محمد میخوابد؛ شمع روشن خانه ما

کسی دیگر احوالی از صاحب این خانه نمی پرسد...

چقدر تلخ است پایان یک راز...

چقدر مثل دیوانه ها فکر میکردم نکند بی دندان بمانی و هر شب خواب دندان هایت را می دیدم!!

خودت انگار می فهمی که دیگر حالا نباید انگشت مارا به لثه هایت بکشی که شاید درد بگیرد

 و می فهمی که مرواریدی با ارزش در دهان داری که به هزار زحمت هم نگذاری ردش را بزنیم

تکامل تو به نهایت زیباست...

آآآآخ که چقدر فعالم من